Dave uit Goirle zwemt van Den Helder naar Texel

Met zeer weinig slaap, een autorit van tweeënhalf uur en een sluimerend griepje onder de lederen, stond ik zaterdag met 43 andere deelnemers op de dijk in Den Helder. Om precies 16:00 klonk het startsignaal, gegeven door Olivia. Een vrolijke meid die de pech heeft met een spierziekte geboren te zijn. Daar deden we het allemaal voor, Spieren voor spieren, een stichting die zicht inzet voor kinderen met een spierziekte.

Vanaf de dijk lopen we het water in. De zee lijkt op het eerste gezicht rustig, maar in de verte zie je de witte koppen op de golven staan. Het is tenslotte windkracht 5. Het eerste stuk gaat goed. Verstand op nul, rust houden en bij de groep blijven. Dat lukt een paar minuten tot we over de Helsdeur zwemmen. Een zeegat van 45 meter diep waar stroming, getijde, wind en golven het niet eens kunnen worden over hun richting. Het water komt van alle kanten en er is geen enkel ritme in te vinden. Dit wordt een wasmachine genoemd en zo voelt het ook. Telkens wanneer je naar adem wilt happen, heb je de volgende plons water in je gezicht gekregen. Je wordt aan alle kanten door elkaar geschud en je moet het met een halve dosis zuurstof zien te klaren. De groep valt uit elkaar. Voor mij zie ik de ervaren zwemmers weg sprinten voor een snelle tijd, achter mij zie ik dat sommige mensen naar de hulp kano’s of hun boei grijpen. Mijn gevoel voor richting is weg en al snel zie ik niets of niemand meer om mij heen. Ik kijk op mijn horloge en heb slecht 1KM gezwommen in 25 minuten tijd, dat is te langzaam om de finish op tijd te halen. Ik begin het vertrouwen lichtelijk te verliezen en vind het doodeng om alleen te zijn.

Ik besluit de knop om te zetten en stug door te zwemmen. De golven worden ondertussen hoger, maar ritmisch. Als ik opgetild word, zie ik gelukkig een kano liggen. Het vertrouwen keert hiermee terug en al snel zie ik de duinen van Texel opdoemen. Ik haal zelfs iemand in. Het blijkt een Duitse deelnemer, die een kreet uitslaat wanneer ik voorbij kom. Achteraf bleek hij mij voor zeehond aan te zien. Ik probeer in zijn buurt te blijven, ik wil immers het liefst niet alleen zijn. Maar dat blijkt lastig dan ik dacht. Hij heeft het zwaar en het is moeilijk om niet in je eigen ritme te zwemmen. Na ongeveer een kwartier verlies ik hem uit het oog. Hij drijft af naar rechts. De kano gebaart mij naar links en zakt terug naar hem. Wéér alleen en de duinen komen maar niet dichterbij.

Na enige tijd komt er een nieuwe kano langs mij varen. De man gebaart mij te volgen en roept dat hij mij niet in de steek zal laten. Dat is, ondanks de joekels van kwallen die ik vlak onder mij door zie zwemmen, een geruststellende gedachte. De kust lijkt nog altijd niet dichterbij te komen, maar ik lijk wel mensen te zien. Die mensen worden wél snel groter. Ik ben er bijna! Ik verhoog mijn snelheid naar het gene ik gewend ben. Ik hoef niets meer te sparen. Onder mij zie ik eindelijk zand. Ik probeer te staan en dat lukt. Ik eindig valk bij de finishboog waar mijn moeder op mij wacht. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik ongeveer 4.3 KM gezwommen heb in 1:13.
Terug aan de kust in Den Helder wordt het eindbedrag bekend gemaakt. We hebben 62.201,93 opgehaald met zijn allen. Mijn bijdrage is 1.138,70.

Ik ga mij beraden op een mooi volgend doel. Ondertussen zal mijn zwemcoach Dick Kuijsters uit Rijen, die overigens als eerste voet aan wal zette op Texel, zich hard maken tegen kanker. Hij zwemt het volgende weekend samen met Maarten van der Weijden de elf stedentocht tegen kanker. Zijn teller staat al boven de 5000 euro, maar kan nog alle hulp gebruiken. Doneren is uiteraard welkom en kan op https://www.facebook.com/dickzwemtmetmaarten/